საქართველოს მოქალაქე ფიზიკური პირი 3-სართულიან შენობაში საკუთრებაში ფლობს მე-3 სართულს. შესაბამისად, მასვე ეკუთვნის იმ მიწის მესამედიც, რომელზეც ეს შენობაა დამაგრებული.
ამ პირობებში, შესაძლებელია თუ არა, რომ ამ ფიზიკურმა პირმა მიწის ნაკვეთის თავისი კუთვნილი მესამედი გასცეს აღნაგობის უფლებით? ზოგადად, კანონისმიერია თუ არა იმგვარი მიწის აღნაგობის უფლებით გაცემა, რომელზეც დგას უკვე შენობა-ნაგებობა? იგეგმება, რომ ეს შენობა უნდა დაინგრეს, მასზე აღნაგობის უფლების მიმღებმა უნდა ააშენოს ახალი შენობა და აღნაგობის ვადის ბოლოს ამ შენობის შესაბამისი წილი დარჩება (გადაეცემა) ზემოხსენებულ მიწის მესაკუთრე ფიზიკურ პირს.
არმიღებული დებიტორული დავალიანების (რომელიც დღგ-ით დაიბეგრა თავის დროზე) უიმედო ვალად აღიარების ან პატიების შემთხვევაში, შეგვიძლია თუ არა დავიბრუნოთ გადახდილი დღგ რაიმე გზით?
2021 წელს შპს-მ შეიძინა არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის ნაკვეთი (შენობა-ნაგებობებისგან თავისუფალი), რომელზეც აპირებდა ოფისის მშენებლობას.
ამავე 2021 წელს მომზადდა სამშენებლო დოკუმენტაცია („გაპი“, პროექტი, ნებართვა) 1-წლიანი მშენებლობის ნებართვით. სამშენებლო დოკუმენტაციის მომზადებისათვის გაწეული დანახარჯები 2021 წელს ვაღიარეთ არამატერიალურ აქტივად.
როგორც მოგეხსენებათ მშენებლობის ნებართვა გაიცემა განსაზღვრული ვადით და ჩვენს შემთხვევაში იყო 1-წლიანი, ანუ 2022 წელში მშენებლობის ნებართვას ვადა გაუვიდა. დღეის მდგომარეობით, კომპანიის ხელმძღვანელობა აღარ აპირებს ოფისის აშენებას.
შპს მუშაობს მსს ფასს-ის მიხედვით. სტანდარტის მოთხოვნების შესაბამისად, რამდენად სწორია ასეთი სახის სამშენებლო დოკუმენტაციის არამატერიალურ აქტივად აღიარება? და თუ არამატერიალურ აქტივად უნდა აღიარებულიყო, უნდა აღიარდეს თუ არა ხარჯად სრულად 2022 საანგარიშო წელში, თუ ხარჯად აღიარება უნდა მოხდეს 2021-2022 წლებში ამორტიზაციის დარიცხვის გზით?
ასევე გვაინტერესებს, ქონების გადასახადით დაბეგვრის მიზნით, სწორია თუ არა ზემოაღნიშნული დანახარჯების არამატერიალურ აქტივებზე მიკუთვნება, თუ დაუმთავრებელი მშენებლობის ხარჯად უნდა გვეღიარებინა?
ქართულმა კომპანიამ (A) გააფორმა წინარე ნასყიდობის ხელშეკრულება მეორე ქართულ კომპანიასთან (B) პარკინგის შეძენაზე. გარიგების მთლიანი ფასია 10000 ლარი, საიდანაც A-მ 2000 ლარი გადაიხადა ავანსად. ამ თანხაზე B-მ გამოწერა და წარუდგინა მას ავანსის საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა. ორი თვის შემდეგ A-მ გადაწყვიტა გაყიდოს ამ წინარე ნასყიდობის ხელშეკრულებით მინიჭებული პარკინგის შესყიდვის უფლება კომპანია C-ზე, რისთვისაც კომპანია C-მ კომპანია A-ს უნდა გადაუხადოს 2500 ლარი. დარჩენილ 8000 ლარსაც კომპანია C გადაუხდის კომპანია B-ს და საბოლოოდ იგი შეიძენს და გაიფორმებს კიდეც აღნიშნულ პარკინგს. სამივე კომპანია დღგ-ის გადამხდელია.
რა ტიპის ხელშეკრულებებით უნდა დარეგულირდეს აღნიშნული ოპერაციები? უნდა დაბეგროს თუ არა კომპანია A-მ მიღებული 2500-ლარიანი კომპენსაცია დღგ-ით? მთლიანად თუ ნაწილობრივ? როგორ უნდა მოიქცეს კომპანია B, რომელსაც 2000-ლარიანი ავანსის საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა გამოწერილი აქვს A კომპანიაზე და საბოლოო საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურის გამოწერა მოუწევს C კომპანიაზე? როგორ დააწყვილოს ეს ფაქტურები, რომ ზედმეტად არ დაიბეგროს?
სამედიცინო კლინიკას, რომელიც ჩვენი შვილობილი კომპანიაა, ხელშეკრულების საფუძველზე ჩამოვუტანეთ და დავუინსტალირეთ სამედიცინო დანადგარი 2023 წლის აპრილის თვეში. ხელშეკრულების პირობაში შედიოდა ინსტალაცია, ექსპლუატაციაში გაშვება, ასევე პერსონალის სწავლება, თუ ეს აუცილებელი იქნებოდა საქონლის ტექნიკური და ფუნქციური მოთხოვნებიდან გამომდინარე. საგარანტიო ვადა არის 1 წელი.
ივლისის თვეში ბრიტანეთიდან ჩვენი მოწვევით ჩამოვიდა აპლიკანტი, რომელმაც ამ კლინიკაში ჩაატარა ტრენინგი გაყიდულ დანადგართან დაკავშირებით. თანხა გადავურიცხეთ ბრიტანულ კომპანიას, გადარიცხული თანხა დავბეგრეთ უკუდაბეგვრის დღგ-ით.
კლინიკისთვის გაწეული მომსახურება გარანტიის ფარგლებშია და არაანაზღაურებადია, მხოლოდ დაიწერა ტექნიკური მომსახურების ფორმა და ღირებულება – ბრიტანულ კომპანიაზე გადარიცხული თანხის ეკვივალენტი ლარში იმის მითითებით, რომ არაანაზღაურებადია.
უნდა დავბეგროთ თუ არა კლინიკისთვის მიწოდებული მომსახურება დღგ-ით?
