ძირითად საშუალებას, რომელსაც გაუვიდა მომსახურების წლები, ან დაზიანდა და კომპანია მას აღარ იყენებს ეკონომიკური საქმიანობის მიზნებისთვის, ბალანსიდან ჩამოვწერთ ჩამოწერის აქტის საფუძველზე და ნარჩენ ღირებულებას ვაჩვენებთ რეალიზაციაში დღგ-ის მიზნებისთვის (ვბეგრავთ), ავსახავთ დღგ-ის დეკლარაციაში. რამდენად მართებულია ეს მიდგომა, აუცილებელია თუ არა ნარჩენი ღირებულების დღგ-ით დაბეგვრა? შეგვიძლია თუ არა, რომ ჩამოვწეროთ მხოლოდ ჩამოწერის აქტის საფუძველზე?
ვარ დღგ-ის გადამხდელი მეწარმე ფიზიკური პირი და ვახორციელებ ტვირთების საავტომობილო სატრანსპორტო გადაზიდვას მხოლოდ საქართველოდან სომხეთის რესპუბლიკაში და პირიქით. სხვა ქვეყნებისაგან განსხვავებით, სომხეთის რესპუბლიკაში სახმელეთო სატრანსპორტო გადაზიდვებზე კანონმდებლობით არ მოითხოვება საერთაშორისო საავტომობილო სატვირთო გადაზიდვების „ნებართვა“. ვაპირებ მცირე ბიზნესის სტატუსის მოთხოვნით მივმართო შემოსავლების სამსახურს და სტატუსის მინიჭების საანგარიშო პერიოდიდან საქმიანობა გავაგრძელო „მცირე ბიზნესის“ სტატუსით.
ზემოაღნიშნული საქმიანობის „მცირე ბიზნესის“ სტატუსით გაგრძელების შემთხვევაში, გავრცელდება თუ არა 2010 წლის 29 დეკემბრის საქართველოს მთავრობის №415 დადგენილებით განსაზღვრული შეზღუდვები და ჩაითვლება თუ არა აკრძალულ საქმიანობად, რომელთა განხორციელების შემთხვევაში არ შეიძლება მეწარმე ფიზიკური პირისათვის მცირე ბიზნესის სტატუსის მინიჭება?
განვახორციელეთ საქონლის იმპორტი. საქონლის ღირებულება ჯერ გადახდილი არ გვაქვს. ინკოტერმსის ტიპი არის CIF.
საქონლის ღირებულების განსაზღვრისთვის ავიღეთ შეფასების (A ნომრის მინიჭების) დღის კურსით, საქონლის განბაჟებისთვის გამოვიყენეთ წინასწარი დეკლარირება. წინასწარ დეკლარირებას რამე მნიშვნელობა აქვს? ხომ შეფასების დღის კურსით უნდა დავიანგარიშოთ საქონლის ღირებულება?
კომპანია A-ს (დღგ-ის გადამხდელი) მისივე მასალებით (კომპანია A აწვდის ყველა საჭირო მასალას კომპანია B-ს, კომპანია B მხოლოდ კერავს) კომპანია B (არ არის დღგ-ის გადამხდელი) უწევს სამკერვალო მომსახურებას, მაგ., კომპანია A-მ მიაწოდა კომპანია B-ს 50 მეტრი ნაჭერი და ა.შ., რითაც კომპანია B-მ შეკერა 5 ქურთუკი, 6 მაისური, 1 შარვალი და ა.შ. რა საბუთი უნდა გამოუწეროს კომპანია B-მ კომპანია A-ს მომსახურების გაწევის შემდგომ, მომსახურების მიღება-ჩაბარების აქტი თუ სასაქონლო ზედნადები?
დღგ-ის გადამხდელად რეგისტრირებულ შპს-ს, საფრანგეთიდან ექსპორტიორმა კომპანიამ გამოუგზავნა ინვოისი, სადაც მითითებულია მოსაწოდებელი საქონლის ჩამონათვალი და გადასახდელი თანხა. ასევე, საქონლის ღირებულების გარდა, დამატებული აქვთ იქაური საბაჟო გადასახადი და სხვა განსაკუთრებული გადასახადი. ჩამოვიდა საფრანგეთიდან საქონელი, საბაჟოზე განბაჟდა და დადეკლარირდა, მაგრამ დეკლარაციაში ჩაიწერა მხოლოდ საქონელი და მისი საფასური. ინვოისი მაქვს 2790 ევროზე, ხოლო დეკლარაციაში მითითებულია 2490 ევრო და მისი შესაბამისი ეკვივალენტი ლარში. ინვოისში მითითებულ და დეკლარაციაში მითითებულ თანხებს შორის განსხვავებაა 300 ევრო, რომელიც გადახდილი გვაქვს უკვე მიმწოდებლისთვის. ხომ არ ჩაითვლება ეს არარეზიდენტისთვის ფულის ჩუქებად ან არარეზიდენტის მიერ ჩვენთვის გაწეულ მომსახურებად და ა.შ.? გვაინტერესებს, საგადასახადო მიზნებიდან გამომდინარე, დაბეგვრის კუთხით, როგორ ვიმოქმედოთ, ანუ რომელი გადასახადებით დაიბეგრება ზემოთ აღნიშნული 300 ევრო, ეკვივალენტით ლარში?
ვართ შპს და ჩვენი საქმიანობის სფეროა საკომუნიკაციო მომსახურება. გვაქვს როგორც ადგილობრივი, ისე საერთაშორისო ზარების დასრულების შემთხვევებიც. მაგალითად, არის გარემოება, როდესაც არარეზიდენტი პირი, სანამ ჩვენ დაგვიკავშირდება, გაივლის რამდენიმე ეტაპს, კერძოდ არარეზიდენტი საკომუნიკაციო კომპანია უკავშირდება ქართულ ქსელს (მაგთი, ბილაინი, ჯეოსელი ან სხვა) და შემდგომ ხდება ჩვენთან დაკავშირება და ზარის დასრულება. ამ შემთხვევაში ვთვლით, რომ ეს ოპერაცია წარმოადგენს დღგ-ის ჩათვლის უფლებით გათავისუფლებულს.
თუ შეიძლება განიხილეთ რამდენიმე ვარიანტი საკომუნიკაციო მომსახურების მაგალითებზე, როგორც საერთაშორისო ზარის დასრულების (რას ნიშნავს საერთაშორისო ზარი, არსებობს განმარტება?), ასევე სხვა შემთხვევები − როდის არის დასაბეგრი მომსახურება დღგ-ით ან/და აქციზით?
2) ასევე, თუ არის შესაძლებელი, მიუთითეთ რომელი საკანონმდებლო კანონებით (გარდა საგადასახადო კოდექსისა და საქართველოს კანონის „ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ“) ან/და აქტებით ვიხელმძღვანელოთ, რათა განვსაზღვროთ საგადასახადო ვალდებულებები სწორად?
